Categorie archief: afwijzing

Volgens een onderzoek van onze overheid, zeggen meer dan de helft van de mensen ouder dan 75 jaar, zich eenzaam te voelen (2019). Maar er zijn natuurlijk veel meer eenzame mensen, dan alleen ouderen boven de 75 jaar. Ook jongemensen kunnen zich eenzaam voelen. Misschien jij ook wel?

Wat is het?
Eenzaamheid is een gevoel van afgewezen te worden door anderen, dus de mensen om je heen sluiten jou buiten. Alleen zijn is duidelijk iets anders dan eenzaamheid. Alleen zijn betekent gewoon dat er niemand om je heen is, maar je kunt je daar nog prima bij voelen.

Bij eenzaamheid is dat anders, je hebt veel meer het gevoel geïsoleerd te zijn van de buitenwereld. Je mist bijvoorbeeld een partner of vrienden, je verlangt naar relaties. Eenzaamheid is een gevoel wat knaagt aan je, men kan er zelfs ziek van worden en depressief. De oorzaak kan heel verschillend zijn, maar soms komt het gewoon door het gemis aan sociale vaardigheden om contact te leggen met anderen.

Eenzaamheid is in ons land uitgegroeid tot een groot maatschappelijk probleem. Het aantal eenzame mensen is de laatste jaren enorm toegenomen. Uit een bevolkingsonderzoek bleek, dat bijna 40% van de bevolking van 19 jaar en ouder zich soms korte of lange tijd eenzaam voelt. Ruim 8% was ernstig of zeer ernstig eenzaam, in dat geval is er sprake van lijden. Natuurlijk komt dit ook door de vergrijzing van de samenleving, ouderen maken gemakkelijker mee dat vrienden en familie om hen heen overlijden en dan ligt bij sommige mensen eenzaamheid op de loer.

Maar ook jongeren kunnen te maken krijgen met eenzaamheid. Dat lijkt onmogelijk in de huidige tijd, waarin sociale media overheersen en je slechts een muisklik verwijderd bent van verbinding met anderen, maar onderzoek wijst anders uit. Feitelijk kan iedereen te maken krijgen met eenzaamheid en ook jongeren met een uitgebreid sociaal netwerk. Het kan zelfs bij sommige mensen ernstige gevolgen met zich meebrengen, zoals een depressie.

Maar… ook in de evangelie gemeente?
Het klinkt wellicht vreemd, maar helaas vinden we ook eenzame mensen in gemeenten en kerken. Feitelijk zou je het daar niet verwachten, omdat God niemand buiten sluit en dus zouden christenen dat ook niet moeten doen. De werkelijkheid is echter dat je je ook in een groep gelovige mensen eenzaam kunt voelen. Je hebt bijvoorbeeld het gevoel dat alle anderen contact met elkaar hebben en dat jij er buiten valt, je past er eigenlijk niet bij.

Nu is eenzaamheid voor ieder mens anders, sommigen hebben nu eenmaal minder behoefte aan gezelschap als anderen en dat moet ook gewoon mogelijk zijn. Maar de meeste hunkeren juist heel erg naar gezelschap. Men voelt zich soms gevangen in een gevangenis van eenzaamheid en weet daar niet uit te breken. In die zin kan eenzaamheid een gevangenis van satan zijn, waar men uit bevrijdt zou moeten worden. Het kan zelfs dat je midden in het leven staat, je doet overal aan mee en je voelt je toch alleen. Er zijn mensen die een hele rij vrienden en kennissen hebben, maar al die contacten blijven steken bij de buitenkant. In stilte schreeuwt men om iemand die daar doorheen breekt, iemand met wie je kunt delen wat je werkelijk bezighoudt. Maar ze hebben ‘t allemaal zo druk, ze zien je niet staan!

Groepsvorming in de gemeente.
Groepvorming in de gemeente komt op veel plaatsen voor. Bijvoorbeeld als we met elkaar na de kerkdienst koffie drinken. Dan zijn het meestal dezelfde mensen waar niemand bij staat. Men vormt dan groepjes met bekenden, familie of vrienden, want dat voelt veilig en helaas heeft men dan geen aandacht voor wie alleen staat. Als je vaak alleen staat, ga je er tegenop zien om bij het koffiedrinken na de dienst nog te blijven en mogelijk zelfs om naar de eredienst te gaan. Het probleem lost zich dus wel op, maar niet op de goede manier.

Er zijn nu eenmaal mensen die moeilijk aansluiting vinden en het kost soms heel veel moeite om een beetje bekend te worden bij de mensen en ook… geaccepteerd. Men heeft dan vaak de neiging om zich maar terug te trekken. Je gaat anderen nu eenmaal niet vertellen dat je er zo graag bij wilt horen. Maar omdat de gemeente van de Heer feitelijk als een warm gezin moet zijn, waar iedereen zich thuis moet kunnen voelen, zou eenzaamheid daar niet voor mogen komen. Lees Efeze 2 :19 “Zo bent u dan niet meer vreemdelingen en bijwoners, maar medeburgers van de heiligen en huisgezin van God”.

Het is in ieder geval nooit Gods wil dat een mens alleen door het leven gaat. Want de mens is niet gemaakt om alleen te zijn, maar om relaties te hebben met anderen. Over de schepping van de mens kan men lezen in de Bijbel, in Genesis 2:18-23. Omdat het in Gods ogen niet goed was als de mens Adam alleen bleef, maakte Hij de vrouw Eva voor hem. Hij heeft de mensen zo gemaakt, dat ze alleen in relaties tot hun volle recht komen. Bij relaties moet je niet alleen denken aan het huwelijk, maar ook aan contacten tussen mensen onderling en zelfs tussen mensen en God.

Het verlangen naar relaties zit dus heel diep in ons, het hoort bij ons als het leven zelf. Kennen en gekend worden, dat is onze diepste hunkering. Geen wonder dus dat je je eenzaam voelt als relaties uitblijven. Geen wonder ook als je nooit aan eenzaamheid kunt wennen. In een gemeente zou aandacht moeten zijn voor de eenzamen, want Jezus had er aandacht voor. Hij wachtte zelfs op het heetst van de dag, net zo lang tot de Samaritaanse vrouw langs kwam om water te putten (Joh. 4). En Hij nam ook de tijd om met haar te spreken en wij zouden dat ook moeten doen.

De oorzaken.
In principe kan iedereen te maken krijgen met eenzaamheid, want er zijn beslist omstandigheden die eenzaamheid of sociale isolatie, tot gevolg hebben. Het hoeft dus niet altijd aan onszelf te liggen. Bijvoorbeeld, je verliest goede vrienden of je hebt te maken met een pijnlijke echtscheiding. Het kan ook komen door langdurige werkeloosheid, of kinderen die veel gepest worden op school kunnen zich eenzaam gaan voelen. Armoede kan een sociaal isolement tot gevolg hebben, of we worden minder mobiel, doordat we ouder worden en we vinden niemand bereid om ons te helpen. Uiteraard ook andere lichamelijke of geestelijk beperkingen kunnen soms een oorzaak zijn, waardoor we niet zo gemakkelijk contact meer maken met anderen.

Een gevoel van afwijzing.
Dit kan zelfs tot gevolg hebben dat we een gevoel van afwijzing ontwikkelen. De behoefte aan aandacht en contact is niet minder geworden, maar je zal zelf niet gemakkelijk meer het initiatief nemen om contact met anderen te zoeken. Door afwijzing kun je de neiging ontwikkelen om je terug te trekken en er komt op deze manier steeds meer verwijdering. Door jezelf te isoleren en terug te trekken maak je de afstand tussen jou en de mensen die om je geven steeds groter. Maar iedereen hunkert in feite naar liefde. De eenzaamste plek is een hart wat geen liefde of genegenheid meer kan voelen van anderen. Het paradijs was voor Adam geen paradijs toen hij alleen was, God zag dat het niet goed was en de verloren zoon voelde zich beslist eenzaam bij de varkens.
Lees verder →